Als kinderen toch naar de narcist toetrekken.
Vervang hij voor zij als het nodig is… ik spreek in de hij vorm.
Ik sprak ooit een moeder, waarvan de zoon, na vele jaren goed verzorgd door mams, ineens de benen nam richting zijn pa.
Pa was geen lieverdje, maar moeders had plots afgedaan.
En nu woont hij bij die schoft, zei ze intens gekwetst.
Hoe kon dat gebeuren?
Haar zoon wist hoe zijn vader was en wilde hem niet meer zien.
Tot het moment dat de puberteit aanbrak en de jongen wat opstandig werd, uiteraard tegen moeders gericht. Op zoek naar pa, die inmiddels wijzer, wist hoe hij dit varkentje ging wassen.
Namelijk de zoon in alles zijn zin geven en zeer sneaky moeders zwart maken.
Narcisten zijn hier erg goed in.
Het valt niet op, een grom hier, een brom daar, opgetrokken wenkbrauwen en een kind snapt niet dat dit gespeeld is door zijn vader.
Een kind begrijpt de narcist nog niet.
Dat kan ook niet immers. Dat leer je vaak pas na jaren, hoe iemand in elkaar steekt en dat zijn karakter fake is.
Je kunt het wel aangeven, maar dat snappen ze niet.
Toch hoor je zijn woorden terug bij je kind bv.
Wat je kind nooit zou zeggen, hoor je dan wel.
Woorden die ooit zijn geuit door de vader, en die je kind nooit had kunnen weten, als pa er niet over gesproken had immers.
Het gekke is een hond is altijd intens trouw aan de baas, al zou een baas de hond slaan dan nog.
Bij kinderen is dat niet minder, het is altijd nog hun vader, en dat respecteer je uiteraard.
Daar doe je je uiterste best voor.
Je zegt soms maar niets, opdat je kind niet het idee krijgt dat je dit opzettelijk zou zeggen, om de vader slecht te maken bv.
Toch is dit niet altijd goed.
Omdat een kind zo ook niet leert hoe je wel normaal met elkaar hoort om te gaan.
De moeder die ik toen sprak was kapot, na al die jaren zorgen voor haar kinderen, en de zoon haar zomaar verliet zonder geldige reden, had zij er intens hartzeer van.
Zo werkt dat bij narcisten, je komt er nml nooit vanaf!
Zeker niet als je kinderen hebt.
Ivm vechtscheidingen bv, en wie heeft er geen ruzie bij een scheiding, dit terzijde, is het moeilijk om je bv in te houden waar de kinderen bij zijn als de vader, als narcist je weer intens onderuit trapt.
Zou je hem hier later mee confronteren zonder dat de kinderen erbij zijn, weet hij nergens nog van.
Maar hij weet inmiddels ook wel dat jij niets zegt als de kinderen erbij zijn!
En dát is juist fout!
Juist dan mag je zeggen wat je ervan vindt.
Pardon dit vind ik niet kunnen, of zo gedraag je je niet tegenover mij.
We zijn nu uit elkaar en als je mij zo onbeschoft denkt te mogen behandelen, dan regel je de afspraken maar via mijn advocaat.
Waar de kinderen bij zijn.
Juist…dan leert hij dat jij je niet gaat inhouden juist waar de kinderen bij zijn, want zij maken hier dus misbruik van en de kinderen leren zo ook dat jij je als vrouw er niet onder laat krijgen.
Juist door te zwijgen, zorg je ervoor dat je kinderen het respect verliezen voor jou, omdat jij je blijkbaar laat gebruiken door die man.
Hij kan jou vernederen waar zij bij zijn en dus leren zij dat je vrouwen mag vernederen.
Niet oké dus…denk daar ook aan in het geval van een narcist.
”Mijn ex droeftoeter kwam langs voor onze zoon, inmiddels probeert hij mij continu toch nog even aan te raken en vaak het liefst als in seksuele intimidatie.
Als ik er iets van zei, werd hij woedend dus hield ik me op den duur wel koest, maar ik baalde dan enorm uiteraard, want zijn aanrakingen ben ik totaal niet van gediend.
Inmiddels heb ik geleerd voor mijzelf dat ik mij dit niet moet laten welgevallen.
Dus nu zeg ik er direct iets van, heey hou je klauwen thuis oké?
Raak mij niet aan want dat wil ik niet en dat weet je.
Als dank kreeg ik een vuile blik en de middelvinger, hij wilde weglopen en ik hield het grote kind tegen, pardon wat deed jij daar net?
Een middelvinger?
Wat is dit?
Dat gaan wij niet doen, je bent hier te gast nml. en je raakt mij dus niet meer aan begrepen?
Hij lachte wat om wat ik zei, maar de boodschap kwam wel aan.
Kom zeg, hij spoort duidelijk niet, gewoon pesterij van hem.
Inmiddels besef ik ook de intense impact van het contact met die kneus.
Want dat is het en het even online neerplempen is wel even prettig.
Ik merkte dat mijn zoon mij idem als zijn pa ging behandelen, dat heb ik hem wel even goed duidelijk gemaakt dat wij daar niet van gediend zijn.
Ik behandel hem ook goed zoals het hoort en dat verwacht ik ook van hem en als hij dat soort gedrag aan zou nemen als zijnde normaal, hij kon rekenen op een scheiding tzt in zijn leven, dus dat hij zo door mocht gaan, maar dat het hem niet veel soeps zou gaan brengen later.
Maar goed de bewondering is nu voor pa die arme ziel, en pa speelt er flink op in.
Hij is zo zielig nml.
Hij paait hem met lekkers om maar vooral langs te komen. Alsof hij in een relatie ooit iets deed voor de vrouw? Nada hoor.
Nog geen kaars werd aangestoken, ik was zijn hotel, hij was misschien 2 uur daags thuis en sliep voor de resterende nachtelijke uren en was de hele dag pleiten, waarheen was altijd de vraag.
Dat hou je niet vol zeker niet als diegene je ook continu afblaft om niets.
Oh zei hij laatst nog, oh dat was toen ik was zo, maar ik meende het niet.
Goh heb ik jaren doodsangsten uitgestaan om niets?
Mam je verbeeld het je maar, zei mijn zoon eens…ja, dat zal pa wel gezegd hebben, dramaqueen mama!
Uhuh, ik begrijp het helemaal. Natuurlijk moet pa zich verdedigen op zijn manier dat hij mij bedreigde met de dood, dat hij mij bedreigde mij gek te laten verklaren door instanties waardoor ze mijn kind van mij zouden afnemen, hij dacht dat hij het kind dan zou krijgen, kon niet eens voor zichzelf zorgen laat staan voor een kind, en het was zijn eerste kind niet waar hij niet voor kon zorgen immers.
Natuurlijk lag het aan mij volgens hem!
Nou ik sprak zijn exen en bij elke ex deed en was hij hetzelfde.
Inmiddels loop je rond met een beschadiging ergens.
Een angst voor slechte mensen.
Slechte relaties.
Een angst om niet gelooft te worden door mensen, want dat kwam je toch wel zo vaak tegen.
Het is een gebed zonder einde.
Hoe positief je ook bent toch kan een kleinigheid je onderuit halen en nu sta je wel snel weer op!
Dat ben je wel gewend inmiddels maar toch, het zijn wel voortvloeisels uit de vreselijke relatie die je had met een ziek persoon.
Men snapt ook vaak niet waarom vrouwen terugkeren naar de mishandelende partner, vaak zijn ze zo onzeker gemaakt, dat ze denken het bv alleen niet meer te redden, of geloven ze nog steeds dat hij zal veranderen, en zeg nu zelf een vrouw alleen?
Het is niet gemakkelijk!
Zeker niet met kinderen en de inkomsten, waarbij je het maar moet zien te redden en een griezelige ex die je bedreigd met van alles. En de vraag of je wel alimentatie krijgt…met alle ruzies en trammelant die dit weer veroorzaakt met een narcist.
Mijn kind hield wel contact met zijn vader, omdat ik dat zelf goed vond, en ik zou het evil er ergens wel uitfilteren immers.
Dat kon ik wel, dacht ik…en toch, mijn kind behoeden voor de pijn, die een narcist ook aanricht, zelfs bij de kinderen. Ik ging vaak maar mee, zodat ik psychisch de klappen kreeg en niet mijn kind, want daar was ik wel bang voor altijd. En was ik erbij, dan gebeurde mijn kind in elk geval niets.
Het kost een intense opoffering, en veel verdriet.
Maar voor je kind, doe je dit.
Dat kun je ook. Maar bij zo iemand blijven? Nee, dat houdt een keer op natuurlijk.
Maar zelfs na vele jaren, denkt de narcist nog beet te hebben ergens, met een betonblok voor zijn domme hoofd.
Ik haat hem, maar zeg niks. Het is mijn lot denk ik. Soms moet ik hem nog zien… helaas.
Maar als mijn kind zich tegen mij keert, dan is de pijn mij teveel.
Dat kan ik niet aan, zeg maar. Dat doet vreselijk zeer.
Ik heb eigenlijk alleen maar geleefd voor anderen en niet voor mijzelf, maar weet eigenlijk ook niet meer hoe dat moet.”
Anneke