Heb je medelijden met mij?
Heb je medelijden met mij?
(ingezonden verhaal)
Dat was de vraag die N mij stelde een paar maanden voor ons huwelijk. Een slimme vraag van zijn kant, want inmiddels ben ik erachter dat daarachter juist de essentie lag van mijn keuze voor hem. En de zijne voor mij.
Na een jeugd met een narcistische vader, een chronisch depressieve moeder en een broer als psychisch slachtoffer was zielig vinden en medelijden hebben een beste keus Op die manier kon ik hero zijn en dingen oplossen – terdege, creatief en oplossingsgericht.
Echter liep ik steeds tegen vader op als dingen door mij weer eens goed geregeld waren met medewerking van artsen, vrienden en mijn toenmalige levenspartner. Toen ik na forse beledigingen van vaders kant besloot alleen nog maar telefonisch contact te onderhouden, smeedde hij een heel complot tegen mij – achter mijn rug om. Daar verdween mijn reputatie – als sneeuw voor de zon.
Wat was ik een ondankbaar kind geweest, iemand die hem gevoelloos liet zitten met mijn inmiddels psychisch zieke broer en doorlopend depressieve moeder. En nu, zo bedacht hij, had ik een waardeloos leven en… en…. Ik kwam het allemaal te weten toen ik na het overlijden van vader en zelfdoding van moeder van alles en nog wat te regelen kreeg – ook voor mijn broer. Hulptroepen aan artsen, advocaten evenals ingefluisterde familie stonden te trappelen om mij als vreemd wezen publiekelijk aan de schandpaal te nagelen en mond- en handelingsdood te maken. Na een hoop ingewikkelde verwikkelingen besloot ik met de moed der prooien niet het volgende slachtoffer te worden in deze horrorfilm en koos voor voortzetting van mijn eigen niet onaardige heel wat minder surrealistische bestaan.
Wel zielig dat het allemaal zo gelopen is, bedenk ik als ik de foto’s zie van mijn ouders als jong stel – stoer voor die tijd op een motor – in hun bloeiende bedrijf stoer opgestart in de jaren dertig. Ook zie ik nog steeds mannen hun hoed afnemen voor mijn vader – en je begrijpt, dat was natuurlijk niet Jan met de pet.
Heel wat jaartjes later, nu zeven jaar terug, diende zich N aan, een ietwat ontredderde zeer intelligente man, zonder enig begrip verlaten door zijn voorgaande lief dat hem totaal berooid had. Mijn hero-honger was blijkbaar nog onvoldoende gestild, want ik nam mijn intuïtie niet serieus genoeg en liet mijn hormoonstelsel triomferen. Als een moeder Theresa stapte ik in een huwelijk met iemand die mij evenals mijn vader niet wilde zien als wie ik werkelijk ben – uiteindelijk enkel en alleen om vanuit eigen onmacht macht te kunnen voelen.
Ik heb mijn lesje geleerd. De kreukels zijn zich aan het ontvouwen voor zover dat nog mogelijk is – ik ben gelukkig van het krachtige flexibele soort. En als vrouw om van te houden heb ik besloten geheel zelf voor dat laatste te gaan met ziel en zaligheid en met zekere beloften aan mijn waardevolle INTUITIE.
M.
