INTERVIEW Negen jaar lang had Inge Verdaasdonk (40) een relatie met een man, de vader van haar twee kinderen. Wat begon als een leuke tijd werd meer en meer overschaduwd door zijn gewelddadige kant.

“Het ging af en aan. Ik leefde van goed moment naar goed moment. Daar hield ik me aan vast en mijn twee kinderen waren alles voor me. Dat hij kwaad werd… ik dacht dat het aan mij lag. Pas toen we uit elkaar waren, besefte ik dat ik helemaal geen schuld had aan zijn uitbarstingen. Dat had alleen hijzelf.”

Zelf hulpverleenster en inmiddels doorgestudeerd voor maatschappelijk werker deelt ze deze week haar ervaringen op de Wereldconferentie voor Vrouwenopvang. “Om anderen bewust te maken wat huiselijk geweld is en wat dat met een gezin doet. Wie komt er voor ons op? De omgeving heeft niet alles door. Als hulpverleenster geloofde ik ook dat iemand zijn leven kon beteren.”

Buren, politie, maatschappelijk werk en zelfs bij de vrouwenopvang in die tijd, niemand vroeg werkelijk wat er in al die jaren bij hen had gespeeld. “Meermalen hebben buren ’s nachts de politie gebeld. Wie weet ik niet, want niemand heeft mij ooit gevraagd wat er aan de hand was. Agenten kwamen aan de deur. Ik loog dat alles goed was. Hij stond dichter bij me dan de agenten. Terugvechten deed ik al jaren niet meer. Dat maakte het alleen maar erger. Ik wachtte tot de bui over was.

112 gebeld
“De breuk kwam na afloop van een heel leuke avond. Hij zou even sigaretten gaan halen en kwam anderhalf uur later terug. Het was helemaal mis, hij liet mij door de kamer vliegen. Mijn oudste kwam beneden. Ik wilde niet dat ze dit zag. Ik besloot de relatie te verbreken.”

Toch kwam er geen rust. Hij bedreigde haar met de dood zodra hij zijn zin niet kreeg. De relatie was gestopt voor haar, het geweld niet, hij wilde haar niet loslaten. “Op een avond werden de dreigementen zo concreet dat ik de kinderen uit bed heb gehaald en 112 belde dat de politie ons moest komen halen. Maar het blijft onrechtvaardig voelen dat wij moesten vluchten. Ons leven lag in duigen.”

Het werd een lange vlucht met bizarre situaties. Haar ex was die nacht inderdaad haar huis binnengedrongen, waarbij hij de deur en een raam had ingetrapt. Na aangifte raadde de politie haar aan gewoon naar huis te gaan: Dan waarschuw je ons als hij komt. Ze vertrok zo snel mogelijk, naar Limburg. Maar toen haar ex een agent in hun woonplaats aanklampte en zich voordeed als haar vriend, had hij haar schuilplek zo ontfutseld.

Regels en stress
Vervolgens waren Verdaasdonk en haar kinderen zeven maanden in Emmen, tot ze besloot terug te gaan naar Breda, naar een vrouwenopvang. “Het is fijn dat je veilig bent, maar je bent alles kwijt en komt moeilijk tot jezelf. Zoveel vrouwen en kinderen op elkaar, dus veel regels en stress. Met trauma’s gebeurde niets. Ik voelde me niet serieus genomen.”

Hoe anders zou het zijn geweest als ze zelf de regie had gehad in de vrouwenopvang, haar eigen opvoedregels had kunnen vasthouden en niet maandenlang in een groep had moeten leven? Daar heeft ze de afgelopen jaren met succes voor gestreden binnen diverse organisaties die zich bezig houden met huiselijk geweld.

De manier van werken is aangepast, de regie blijft bij de vrouw zelf en veel opvanghuizen zijn anders ingericht. “Er is in Nederland veel verbeterd, maar we moeten alert blijven, bij bezuinigingen en voor de gedachte dat anderen weten wat goed voor je is. Voor mij is het een oud verhaal maar voor anderen in zo’n situatie is het allerbelangrijkste dat ze vanuit eigen kracht en een eigen plan vooruit kunnen. Dat geldt voor vrouwen in de hele wereld. Deze overlevers wil ik in mijn workshop tijdens de conferentie een stem geven.”