Janneke’s kinderen werden ontvoerd:
‘NA 10 JAAR ZIJN ZE KLAAR VOOR EEN ONTMOETING MET HUN VADER’
“Mijn ex-man en ik waren al jaren gescheiden, maar toen ik een nieuwe relatie kreeg en vlak daarna ook nog zwanger bleek te zijn, ging het mis. Mijn ex had stiekem altijd gehoopt dat we weer bij elkaar zouden komen en vond dat zijn kinderen niet opgevoed mochten worden door een andere man. Hij werd steeds vijandiger en dreigde meerdere malen de kinderen mee te nemen naar Syrië.”
WANHOOP NABIJ
Helaas bleef het niet alleen bij dreigen. Onder het mom van een leuk uitstapje naar Disneyland Parijs ontvoerde hij Sara en Ammar in 2004 naar Syrië. Twee jaar lang heeft Janneke nauwelijks contact met haar twee kinderen. “Het was afschuwelijk. Je voelt je zo machteloos. Ik kon vanuit Nederland ook bijna niets doen. Syrië heeft het Haagse Kinderverdrag niet ondertekend, waardoor een ontvoering geen juridische gevolgen heeft.”
Gedurende die twee jaar tijd probeert Janneke alles om haar kinderen veilig terug te krijgen in naar Nederland. “Ik heb zelfs overwogen om ze terug te ontvoeren, maar dit bleek te riskant. Stel dat ik betrapt zou worden, dan zou ik daar in de gevangenis belanden en wie weet wanneer ik mijn kinderen dan weer in de armen zou sluiten? De moed zakte zowel mij als mijn twee kinderen in de schoenen. Ik wist niet meer wat ik moest doen.”
HELDEN
Om haar kinderen tóch te blijven zien, vertrok Janneke meerdere malen naar Syrië. Telkens mocht ze heel even alleen zijn met Sara en Ammar. “Tijdens een van die laatste ontmoetingen heb ik mijn kinderen uitgelegd hoe ze met de taxi konden vluchten naar de Nederlandse ambassade. Dat is een van de moeilijkste dingen die ik gedaan heb in mijn leven. Je stuurt toch twee jonge kinderen alleen de straat op in zo’n wereldstad. Maar ik had geen keus, het was mijn laatste hoop.”
Sara en Ammar, die zelf ook niets liever willen dan terugkeren naar Nederland, volgen het advies van hun moeder op en ontsnappen op een doodgewone maandagmiddag aan de aandacht van hun vader. Ze vluchten naar de Nederlandse ambassade, waar ze vervolgens zeven maanden doorbrengen voordat ze terugvliegen naar Nederland. “De opluchting was zo groot. Het was gelukt. Na twee jaar zouden mijn kinderen eindelijk weer thuiskomen.”
ALLEENSTAANDE MOEDER
Na een emotioneel weerzien en een weekend weg met de hele familie om even op adem te komen, breekt er een moeilijke periode aan voor het gezin. “Mijn relatie was door de ontvoering van mijn twee kinderen stukgelopen. De spanningen liepen zo hoog op dat we er samen niet meer uitkwamen. Wél had ik destijds met mijn nieuwe vriend inmiddels een gezonde tweeling gekregen, waardoor ik er ineens alleen voorstond met vier kinderen. Dat was wel even heel pittig.”
Ook het opnieuw integreren in Nederland blijkt voor broer en zus moeilijker dan gedacht. “Natuurlijk waren ze heel blij om iedereen weer te zien, maar ze kregen ook al vrij snel in de gaten dat het leven hier – in de tweeënhalf jaar dat ze weg waren – gewoon door was gegaan. Iedereen had zijn leven weer opgepakt en ze waren een soort van vervreemd van de mensen waarmee ze jaren zo intensief contact hadden gehad. Dat was moeilijk en heel confronterend voor ze.”
“Tevens zijn ze in Syrië niet naar school geweest, waardoor ze twee jaar onderwijs hebben gemist en in Nederland niet meer mee konden komen met leeftijdsgenootjes. Ze werden vaak afgewimpeld als luie kinderen, terwijl ze in werkelijkheid gewoon echt niets begrepen van de lesstof. Ze hadden zoveel gemist. Ze hebben dan ook flink wat bijlessen moeten volgen voordat ze weer een beetje op niveau waren en merken nog wel eens dat ze sommige dingen gewoon echt niet weten.”
EMOTIONEEL BESCHADIGD
Emotioneel hadden de kinderen van Janneke ook een flinke klap gehad. “Ze waren allebei zwaar getraumatiseerd. Op het moment dat ze doorkregen dat ze niet meer terug zouden keren naar Nederland zijn ze gestopt met leven en begonnen met overleven. Ze werden zowel emotioneel als fysiek mishandeld. Tevens werd ze verteld dat ik ze niet meer wilde zien. Heel heftig en verwarrend natuurlijk voor zulke jonge kinderen.”
“Het heeft dan ook heel wat jaren, gesprekken en therapieën gekost voordat ze de ontvoering een plekje konden geven. Ze hebben ook jaren geen contact gehad met hun vader. Dat konden ze niet. Ze waren nog zo boos en verdrietig. Het feit dat hun eigen vader ze van de een op de andere dag uit hun vertrouwde omgeving heeft gerukt, dat hij tot zoiets in staat was, hebben ze hem lang kwalijk genomen.”
GOEDE VADER
Gevoelens die met de jaren langzaam naar de achtergrond zijn verdwenen. Inmiddels hebben zowel Sara als Ammar weer contact met hun vader. “Natuurlijk vond ik dat in eerste instantie moeilijk, maar het is en blijft natuurlijk wel hun vader. De kinderen hebben het daar ook niet alleen maar slecht gehad. Zo hebben ze ook veel leuke momenten beleefd met hun vader en Syrische familie, zijn ze samen op vakantie geweest en trokken ze er regelmatig op uit.”
“Na tien jaar zijn ze er allebei weer klaar voor om hem te zien. Vooral Ammar heeft er veel behoefte aan, hij heeft zoveel vragen. Hij vindt het ook heel moeilijk dat mensen altijd maar negatief praten over zijn vader. Dat kun je ze – wegens het verleden – natuurlijk niet kwalijk nemen, maar ik begrijp Ammar ook heel goed. Ik ben zelf ook negen jaar met hem getrouwd geweest en weet dat hij ook andere kanten heeft en vooral een hele goede vader was voor de kinderen.”
“Ze keuren de ontvoering natuurlijk niet goed, maar hebben het hun vader wel vergeven én ik ook. Dat heeft mij heel veel jaren gekost, maar ik moest wel. Door de woede en haat die ik had, kon ik niet verder met mijn leven. Ik was er continu mee bezig, en het dreef tevens mij en de kinderen uit elkaar. Zij kregen op den duur wel behoefte aan contact met hun vader maar durfden dat vanwege mijn gevoelens niet uit te spreken. Ik kon er niet voor ze zijn.
In een lange mail heb ik al mijn woed een verdriet van mij afgeschreven. Ik heb hem verteld dat hij mij met de ontvoering van de kinderen ontzettend veel pijn heeft gedaan, maar dat hij mij ook twee kinderen heeft gegeven en dat ik hem – voor hen – moet vergeven. Ik kreeg een ontroerende mail terug. Hij begreep ook niet wat hem bezielde en had ontzettend veel spijt van wat hij mij en de kinderen had aangedaan.
Hem vergeven heeft mij zoveel opgeleverd. Mijn hoofd werd ruimer, mijn hart deed minder zeer en eindelijk kon ik zelf ook weer verder. Het beheerst mijn leven niet meer. Natuurlijk zal het bij mij gemengde gevoelens oproepen als Sara en Ammar besluiten om te reizen naar hun vader. Ik zal niet ontkennen dat ik het moeilijk vind, maar tegelijkertijd gun ik ze het ook om hun vader weer te zien. Het zijn en blijven mijn kinderen en als ze gelukkig zijn, dan ben ik dat ook.”
Verstandig?
Misschien niet, er zijn verhalen waarbij de vader dan alsnog de kinderen of de moeder iets aandoet…
Narcistisch gedrag is vrij normaal in die landen, jongens groeien op alsof ze koningen zijn. Vrouwen zijn minderwaardig, en onderdanig aan de man!
