Dit gaat over mijn moeder, helaas leeft ze niet meer, toch denk ik niet dat ik ooit had kunnen zijn die zij gewenst had als dochter.
Ze was hard, ik was een ongewenst kind, zonder vader. Hij was na 1 x seks al vertrokken, onbetrouwbaar dus.
Hij wilde niets weten van een kind. Hij ontkende mijn bestaan zelfs. Ik was niet van hem, ook na een bloedtest bleef hij ontkennen. Het is niet dat ik mijn moeder haat, ik hou van haar nog steeds, mis ik haar.
Maar toch besef ik steeds meer dat ze niet vriendelijk en liefdevol tegen mij was. |Als ze kwaad was, zei ze een week niets tegen mij, ik werd doodgezwegen, waarom besefte ik nooit. Er was geen reden voor, deed het terzake het zou vast aan mij liggen dacht ik altijd.
Ik ging in die week kapot van de zenuwen en stress, mezelf telkens afvragen wat ik fout gedaan had. Ik ging alles na wat ik gezegd had, gedaan had, om na te denken over mijn intens zondige fouten. Want het moest wel heel erg zijn dat zij mij doodzweeg en niet zag staan. Kil en hautain keek ze mij niet eens aan, en dan woon je met zijn tweeen in een huis.
Er was ook geen grens tussen ons beiden, als ik zei dat ik het koud had zei ze : Het is niet koud…alsof ik moest voelen wat zij voelde.
Ik weet nog hoe ze ooit keihard op straat zei: wat stink je uit je bek naar knoflook…verbaast keek ik haar aan? Zo was zij nooit nml altijd net en degelijk en dit was zo snoeihard gemeen…?
Ik heb jaren gedacht dat ze niet van mij hield, als ik verdrietig was troostte ze mij nooit, omdat haar ouders haar nooit liefde hadden geleerd.
Nu vond ik mijn grootouders erg liefdevol maar ok als zij dat zo zag dat kon?
Als ze een vriend had zag ze mij niet staan, op haar werk stond geen foto van mij, zoals alle anderen wel hadden.
Soms leek ik haar concurente te zijn, ze zei wel eens als ik jouw gezicht had gehad had ik er misbruik van gemaakt, qua werk.
Ik ben nooit geworden wat zij wenste qua werk, opleiding e.d. werd niets, teveel stress en spanningen inzake relaties van haar en in contact naar mij toe.
Eenzaam heb ik mij heel vaak gevoeld…erg eenzaam…
Ze leek gevoelloos en hard, ze huilde eigenlijk nooit alsof ze opgesloten zat in haarzelf.
Ik vond dat wel eens vreemd want ik moest vaak huilen van verdriet.
Ik liep ook al weg toen ik 15 was, en 16 en 17 en bijna 18 ging ik dan echt op kamers.
Ook daarna boterde het nooit goed tussen ons en ik dacht werkelijk jaren lang dat er iets mis was met mij, ik deed blijkbaar veel niet goed.
In haar ogen dus, maar zij was toch mijn hele wereld? Zij was mijn vader en moeder tegelijk. Ze werkte elke dag, altijd bezig en nu je de korte momenten thuis waren ook niet fijn eigenlijk. Heel soms was het leuk dan was ik blij en opgewekt dat zij zo vriendelijk was.
Ik verwijt haar dit niet zij was zo ze was, maar ik besef steeds vaker na haar *helaas* overlijden, dat er iets niet goed zat.
Toen ze stierf ervoer ik de maanden erna een vreemde soort rust in mijzelf, ik kon mij dat niet permitteren vond ik, dat was niet normaal…maar toch . Je houdt van iemand, je houdt van je ouders. Maar dit was bizar voor mij.
En niet prettig.
Ik had een stresslijn verloren ergens. Dat voelde heel vreemd maar ook naar en verdrietig. Dat mag je toch niet ervaren inzake je ouder waar je zoveel van hield?
Toch was het zo.
Ik weet dat praten geen zin had, dat uitleg geen zin had, dat het willen begrijpen dito zinloos was, het was niet te begrijpen, waarom zij zo wisselvallig was.
En toch hou je van je moeder, ondanks alles?
Ja ondanks alles, toch wel maar ergens ben je misschien zo gewend aan zo behandeld te worden, dat je in feite niet beter meer weet ergens.
Pijnlijk ja, heel erg pijnlijk.
Sandra
