Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…
De waanzin waarin slachtoffers zich terugvinden is die van de narcist die zijn gestoorde geest oplegt aan zijn omgeving; partner, kinderen aan alles dat hem ten dienste van staat, bestaan voor en door hem. De extreme narcist vervormt zijn omgeving zo dat het hem spiegelt en wel letterlijk, want hij kan alleen daar tot bestaan kan komen als alles hem is en moet het eigene van iedereen uitwissen.
Eerder noemde ik al de term ‘borderline’, waarom dat is zal ik hier uitleggen. Borderline is net als extreem narcisme een ernstige persoonlijkheidsstoornis, mensen die daaraan lijden hebben vaak een laag gevoel van eigenwaarde, kunnen zelfdestructief zijn, manipulatief, zijn onzeker, overschreeuwen dat of worden extreem stil – maken zich onzichtbaar -, in hun relaties is het vaak alles of niets, er kunnen gevoelens van dissociatie zijn alsof ze geen deel uitmaken van de realiteit, er is verlatingsangst en zij leven in constante eenzaamheid (bron Wikipedia). Deze opsomming lijkt op de narcistische persoonlijkheidsstoornis behalve dat er bij NPS geen gevoelens meespelen.
Doordat de narcist zijn zieke geest infecteert en aan zijn omgeving oplegt denken veel slachtoffers dat zij aan borderline lijden. Daarbij, als zijzelf niet op die gedachte komen zal de narcist ze er wel op wijzen. Dit is een deel van de tactiek, ze versterken het innerlijke psychische conflict waar bijna iedereen wel eens mee worstelt en vergroten het uit en is dit een toestand waarin de narcist zijn slachtoffer plaatst en gevangen houdt. Deze persoon – met in essentie een gezonde psyche – leert de eigen geestelijke gezondheid te betwijfelen. Belangrijk is je te realiseren dat de eigen persoonlijkheid van het slachtoffer inmiddels is uitgewist, met niets waarop zij kan terugvallen, hoe dit functioneert beschrijf ik in het stuk over gaslighten. Er is geen eigenwaarde meer, er zijn zelfdestructieve gedachtes, het slachtoffer is ervan doordrongen (door de narcist) dat zij manipulatief is, het normale niet meer van het abnormale kan onderscheiden, de eigen persoonlijkheid is verdwenen en haar enige houvast dreigt regelmatig haar te verlaten.
In deze relatie is de hoofdtoon schuld en boete, koestering en zorg zijn een gunst die volledig in handen ligt van de narcist. Mocht het slachtoffer protesteren dan volgt de terreur van psychische en fysieke dreiging en omdat zij inmiddels volledig is geannexeerd kan zij niet anders dan inbinden. Als zij dan toch de kracht vindt te breken, blijft de leegte over en moet die psyche genezen van de gestoorde invloed, daarvoor is inzicht en een onbevooroordeeld luisterend oor nodig.
Toevallig stond op zondagochtend het programma Boeken van Wim Brands aan met als gast de psychiater Dirk de Wachter die zijn boek Borderline Times bespreekt. Daarin karakteriseert hij onze samenleving als een bordeline samenleving en stelt dat door de toegenomen diagnostiek 13,8% van de bevolking inmiddels zou kunnen worden ingeboekt als borderliner. Net als Verhaege beschrijft hij hoe er binnen de samenleving steeds minder ruimte komt voor afwijkingen. Iedereen word in een malletje gedwongen, als zij niet kunnen voldoen aan de gestelde normen dreigen ze buiten de boot te vallen. Hij betiteld de huidige samenleving megalomaan waarin iedereen beter en grootser moet zijn dan de ander en spreekt van een citroenpersmodel waarin iedereen word uitgeperst. Noemt het ongebreidelde streven naar geluk een riskante zaak, want het maakt ongelukkig en pleit voor een relationele samenhang waarin men elkaar opvangt als iemand door een moeilijke periode gaat. Anno nu is de realiteit dat de psychiatrische reddingsboot overvol raakt, waardoor er alleen nog maar reddingsvesten kunnen worden uitgedeeld. Ook geeft hij aan dat de maatschappij zijn eigen psychiatrie creëert, wat betekent dat in wezen gezonde mensen als ziek worden gediagnosticeerd terwijl ze dat niet zijn. Daarbij is er geen wezenlijk verschil tussen gezonden en zieken, omdat iedereen last heeft van relationele instabiliteit, identiteitsproblemen en affect-stoornissen. Vanuit voorgaande beschrijving over de individuele extreme narcist kan ook in deze bespreking de onderstroom worden gelokaliseerd.
In het volgende worden de gevoelens en gedragingen van slachtoffers die hebben geleden onder de narcistische uitbuiting beschreven. Voor personen die hier geen ervaring mee hebben is moeilijk te begrijpen dat iemand niet gewoon weggaat. Jammer genoeg zijn slachtoffers zodanig geannexeerd dat het voelt alsof hun psyche is gegijzeld en zijn niet meer bij machte zelf beslissingen te nemen zodat de keuze om weg te gaan bijna onmogelijk gemaakt kan worden. Ook dreigen extreme narcisten nogal eens met moord dan wel zelfmoord, als het ultieme middel om macht en controle te kunnen blijven houden. Hoewel dit middel gelukkig zelden word ingezet is de dreiging reëel en slachtoffers weten dit.
Daarbij, als het lukt te ontsnappen zal het gewoon doorgaan. Voor extreme narcisten is het onacceptabel dat iemand bij hen weggaat, omdat dit hen uit het centrum van hun universum drijft en dus onbestaand maakt. Daarom ook zullen ze hun verlies of verantwoordelijkheid nooit nemen en vinden dat zij het recht hebben elk middel dat tot hun beschikking staat in te zetten voor hun levensbehoud.
https://roeachhakodesjnarcisme.wordpress.com/deel-iii/spiegeltje-spiegeltje-aan-de-wand/
