[youtube https://www.youtube.com/watch?v=TR3Vdo5etCQ]
Ik wilde bij hem weg, dat wist hij.
Seks met hem was waardeloos, kortdurend enkel gericht op hem.
Uiteraard dus veel zin had ik er niet in met deze man.
Toch om veel gezeur te voorkomen, want drammen dat kon hij goed.
Moest het dan maar 1x per maand ongeveer.
Ik liet hem al enkele jaren condooms gebruiken, want ik vertrouwde hem niet meer.
Deze gleed af zonder dat hij dit voelde.
Zei hij!
Gevolg was ik raakte zwanger, terwijl ik niet met hem verder wilde, maar geen woonruimte kon vinden.
Toen ik met mijn stomme kop met hem toch ging samenwonen, met al zijn mooie beloftes, was ik mijn huis en woonduur kwijt.
Toen ik het hem vertelde was hij apetrots, de dag erna niet, de dag daarna weer wel…
Etc. etc.
In de vierde maand, gooide hij mij op straat. Eruit zei hij, met zijn ruzie achtige gedrag elke keer.
Ik ging naar een blijf van mijn lijf huis.
Een nacht bleef ik daar, zag al genoeg ellende daar, plus dat je niets had van jezelf.
Mijn hondje was nog bij hem, wat moest ik doen?
Ik ging terug.
Hangende pootjes helaas.
Ik had zelf geen vader gehad in mijn leven, wel een 2e vader, maar hij is drie jaar gestorven na de scheiding met mijn moeder.
Ik heb hem 5 jaar gekend, de tijd dat we bij hem woonden.
Ik wilde zo graag dat mijn kind wel een vader had.
In de zevende maand, sloeg hij alles kapot.
In huis, alles dat van mij was, spullen waar ik dol op was.
Hij was wild, door het dolle heen. Het was kerst en ik had griep en hij wilde niet thuis blijven voor mij die dag.
Hij moest naar de koffieshop gebruiken.
Ik huilde intens was zo bang voor hem, hij had me bedreigd, en ik rende naar de slaapkamer en zat in elkaar gedoken achter de slaapkamer deur te huilen.
Hij rukte de deur open en schreeuwde dat ik mijn bek moest houden omdat hij anders mijn tong eruit zou rukken.
Ik was echt doodsbang voor hem, hij ging weg.
De negende maand.
Hij kwam thuis die avond, in een rotbui, ik zag het aan hem.
Ik dacht ik doe verstandig zeg niets en ga naar bed.
Hij keek me smerig aan vanaf de bank. Weet je zei hij glimlachend, wat jij bent?
Nou wat, vroeg ik, de hand op de deurklink,… Een grote hoer, hij keek me glimlachend aan.
Ik kreeg het gevoel dat ik een mes in mijn buik kreeg.
Daar zat ik, gebonden aan die man?
Voor altijd?
Ik keek hem aan, verschrikt, verdrietig om ons kind in mijn buik, en die steek die ik had gevoelt…
Ik dacht van die man, hou ik nooit weer!!
Afgelopen, klaar nu….en zo was het ook.
Ik had al een dag enorme pijnen overal, had niet eens door dat dit dus weeen waren.
Hij kwam alweer laat thuis die avond, liep langs me heen en zei ik ga naar bed.
Ik vroeg blijf je niet bij mij, ik heb weeen en pijn.
Waarom? Vroeg hij, moet ik de hele nacht bij jou op de bank gaan zitten wachten?
Ik ga slapen zei hij en vertrok.
Ik raakte hierna volledig in paniek.
Heb 35 uur weeen gehad, moest naar het ziekenhuis de volgende dag.
Niemand kreeg mijn vertrouwen nog die dag, alles was een grote zee van pijn.
Maar er kwam een man binnen met een mooie warme stem, hij zou ons kind ter wereld brengen en toen pas had ik rust en vertrouwen.